(…) poetą był właśnie Bronisław Przyłuski. Był żołnierzem, oficerem służby stałej artylerii konnej, był pisarzem, umieszczał eseje o książkach, wystawach plastyki i teatrze w prasie emigracyjnej, ale przede wszystkim – był poetą. W strofach wierszy wyp…owiadał się najpełniej i najgłębiej przemawiał do odbiorców. Wyjmuję z półki jego tomiki i czytam ich tytuły: Badyle – pierwszy zbiór jego wierszy, wydany w 1930 r. w Poznaniu staraniem grupy poetyckiej „Prom”; następny: Dalekie łąki z roku 1934. Ten tom otrzymałem od autora w Toruniu, gdy młody porucznik wykładał w tamtejszej Szkole Strzelania Artylerii. Zostały mi w pamięci nasze długie, niekończące się dyskusje o poezji i sztuce, gdy chodziło się ulicami tego chyba najbardziej zielonego polskiego miasta lub wiodło się dysputy w ciasnych kawiarenkach Starego Rynku z widokiem na pomnik Kopernika. Tomik Przyłuskiego był też pełen zieleni. Niósł zapach ziemi, lasów, zanurzał się w złotych mazowieckich zbożach, plątał się w gałęziach drzew. (Fragment wspomnienia Leopolda Kielanowskiego)

Autorzy: Marta Mroczkowska-Gessek, Anna Mieszkowska